Η μονή του αγίου Γεωργίου στο Καρύδι βρίσκεται μεταξύ των χωριών Βάμου και Βρυσών Αποκορώνου, στην θέση όπου παλαιότερα καταλάμβανε το χωριό Καρύδι του Αγίου Γεωργίου (Caridi San Zorzi). Η μονή απέκτησε σταδιακά μορφή ορθόδοξου μοναστηριακού συγκροτήματος με πτέρυγες που περιβάλλουν μία κεντρική αυλή. Η πύλη εισόδου-διαβατικό βρίσκεται στα δυτικά. Το καθολικό της μονής, αφιερωμένο στον άγιο Γεώργιο, βρίσκεται στην κεντρική αυλή.

Στο συγκρότημα της μονής ανήκει ελαιοτριβείο που εντοπίζεται στα ανατολικά. Πρόκειται για μεγάλη ορθογώνια αίθουσα που στεγάζεται με δεκατρείς καμάρες. Τα κτήρια της μονής χρονολογούνται από τα τέλη του 18ου αι. μέχρι τις αρχές του 20ου αι.
Δυτικά του περίβολου της μονής σώζεται έπαυλη της περιόδου της Ύστερης Βενετοκρατίας (τέλη του 16ου αι.- α΄μισό του 17ου αι.). Ανάμεσα στα δωμάτια της έπαυλης βρίσκεται ελαιοτριβείο, καθώς κύρια οικονομική δραστηριότητα στην περιοχή υπήρξε η καλλιέργεια της ελιάς ήδη από τους Βενετικούς χρόνους.

Στην θέση όπου αναπτύχθηκε η μονή εντοπίζονται τα κατάλοιπα του χωριού Καρύδι του Αγίου Γεωργίου (Caridi San Zorzi). Σε έγγραφα της περιόδου της πρώιμης Βενετοκρατίας (14ος αι.) απαντούν αναφορές στο χωριό. Στοιχεία για το ίδιο το χωριό δεν υπάρχουν. Ωστόσο η αναφορά σε 60 στρατεύσιμους άνδρες (μεταξύ 16 και 50 ετών) στον κατάλογο του ρέκτορα Χανίων Marcantonio Bernardo το 1536 επιτρέπει το συμπέρασμα για ευμεγέθη οικισμό. Ταυτόχρονα η αναφορά σε επίθετα γνωστά για την ευγενική τους καταγωγή υποδεικνύει την πιθανή σημασία του οικισμού.
Στην εκκλησιαστική απογραφή των ορθοδόξων ναών και μονών του 1637 σώζεται η αναφορά στον «ευγενέστατο κύριο Vizzamano», ο οποίος θα πρέπει να ήταν ο ιδιοκτήτης της οικίας με το συνεχόμενο ελαιοτριβείο που δέσποζε στον οικισμό. Το συνεχόμενο με την βίλα ελαιουργείο διασαφηνίζει και τον χαρακτήρα του χωριού ως φέουδου βενετού ευγενούς, ο οποίος διέθετε οίκημα με βιοτεχνικό χώρο εντός του οικισμού για την εκμετάλλευση της ελαιοπαραγωγής από το περιβάλλον αγρόκτημα.

Τα πρώτα σαφή στοιχεία για την σχέση του χωριού με την μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων προέρχονται από το χρονικό του Γρηγορίου Παπαδοπετράκη. Σύμφωνα με αυτό οι κάτοικοι του χωριού εκτός του ιερέα εξισλαμίστηκαν ομαδικά σε κάποια φάση μέσα στον 18ο αι. Μετά από τον εξισλαμισμό τους απαίτησαν επίμονα την παραχώρηση του ναού του χωριού για την μετατροπή του σε τζαμί. Η πίεση των κατοίκων οδήγησε των ιερέα να στραφεί σε τάγμα γενίτσαρων. Προκειμένου να επιτύχει την εγγραφή του όφειλε να παραδώσει δώρα στο τάγμα. Καθώς δεν είχε χρήματα δανείστηκε από τους γενίτσαρους και στην συνέχεια δεν είχε να τα ξεπληρώσει. Έτσι κατέφυγε στην μονή της Αγίας Τριάδας με αίτημα την αποπληρωμή των γενίτσαρων και αντάλλαγμα την παραχώρηση στην μονή του ναού και της περιουσίας του (πριν το 1872).

Η μονή του αγίου Γεωργίου μέχρι πρόσφατα δεν αποτελούσε αυτόνομη μονή αλλά μετόχι της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων. Το 1995 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης χαρακτήρισε τον χώρο ως αυτόνομη μονή.